Terwijl we geconfronteerd worden met de realiteit van de impact van winkelen op het milieu, grijpen bedrijven in op het feit dat consumenten bereid zijn om hun bestedingsgewoonten te veranderen als dit betekent dat ze de planeet moeten helpen.
Een bedrijf zal bijna alles doen om u ervan te overtuigen dat zij de meeste verantwoordelijkheid zullen nemen voor uw zuurverdiende dollars – dat u erop kunt vertrouwen dat u een bedrijf steunt dat zijn deel doet aan het helpen van het milieu, of op zijn minst het niet schaadt.
Je doet er verstandig aan om een wenkbrauw op te trekken bij claims van duurzaamheid en milieuvriendelijkheid.
De trieste realiteit is dat veel bedrijven veel meer tijd en geld zullen besteden aan het op de markt brengen van hun bedrijf als “groen” in plaats van daadwerkelijk het werk te doen om hun producten en praktijken duurzaam te maken.
Dit wordt ‘greenwashing’ genoemd en het is een oneerlijke praktijk die consumenten misleidt door te denken dat ze een milieubewust merk ondersteunen, terwijl ze eigenlijk gewoon geld in handen geven van bedrijven met slimme PR- en marketingteams die al dan niet echt geven om de impact op het milieu.
Het ondersteunen van duurzame bedrijven maakt echt een verschil omdat het druk uitoefent op andere merken om milieuvriendelijke praktijken toe te passen.
Geld regeert immers de wereld, toch? Maar wij als consumenten moeten weten welke bedrijven daadwerkelijk de wandeling maken en welke slimme taal gebruiken om ons te misleiden en af te leiden.
De zes zonden van greenwashing om ten koste van alles te vermijden:
TerraChoice Environmental Marketing publiceerde de “zes zonden van greenwashing”, die u kunt gebruiken om de praktijk in marketingmateriaal te herkennen.
1. De verborgen afweging:
Suggereren dat een product “groen” is op basis van een enkel kenmerk, zoals het op de markt brengen van de gerecyclede inhoud van papier zonder aandacht te besteden aan productie-effecten zoals luchtemissies, wateremissies en gevolgen van de opwarming van de aarde of marketingkantoortechnologie (zoals printers, kopieerapparaten en faxapparaten) die energie-efficiëntie bevorderen zonder aandacht voor de inhoud van gevaarlijke materialen, binnenluchtkwaliteit, of compatibiliteit met gerecycled papier of gereviseerde tonercartridges.
Zoek naar andere informatie die een completer beeld geeft van de milieu-impact van het product. “Oké, dit product komt uit een duurzaam geoogst bos, maar wat zijn de gevolgen van het malen en transporteren? Probeert de fabrikant die impact ook te verminderen?”
2. Geen bewijs:
Elke milieuclaim die niet kan worden onderbouwd met gemakkelijk toegankelijke ondersteunende informatie of met een betrouwbare certificering door derden.
Een voorbeeld zijn producten voor persoonlijke verzorging (zoals shampoos en conditioners) die beweren niet op dieren te zijn getest, maar geen bewijs of certificering van deze claim bieden.
Het is misschien niet redelijk om te verwachten dat een productetiket of een point-of-purchase brochure gedetailleerde wetenschappelijke uitleg geeft over een groene claim.
Het is echter redelijk om te verwachten dat een productetiket of brochure u naar de plek leidt waar u verder bewijs kunt vinden. Goede groene marketing helpt de consument het bewijs te vinden en meer te leren.
Bedrijfswebsites, externe certificeerders en gratis telefoonnummers zijn eenvoudige en effectieve middelen om bewijs te leveren.
3. Vaagheid:
Een claim die zo slecht gedefinieerd of breed is dat de werkelijke betekenis ervan waarschijnlijk verkeerd wordt begrepen door de beoogde consument.
Let op woorden als:
“Niet-toxisch” — Alles is giftig in voldoende dosering. Zelfs water, zuurstof en zout zijn allemaal potentieel gevaarlijk.
“Volledig natuurlijk” — Arseen is natuurlijk. Dat geldt ook voor uranium, kwik en formaldehyde. Ze zijn allemaal giftig.
‘Groen’, ‘milieuvriendelijk’, en “milieubewust” – Deze zijn allemaal betekenisloos zonder uitwerking.
4. Irrelevantie:
Het maken van een milieuclaim die misschien waarheidsgetrouw is, maar onbelangrijk en nutteloos is voor consumenten die op zoek zijn naar milieuvriendelijke producten. Het is irrelevant en leidt de consument af van het vinden van een echt groenere optie.
Chloorfluorkoolwaterstoffen (CFK’s) – een bijdrage aan de aantasting van de ozonlaag – zijn bijvoorbeeld al bijna 30 jaar wettelijk verboden, maar dat weerhoudt marketeers er niet van om “CFK-vrij” op producten aan te prijzen, alsof dat op de een of andere manier een uniek milieuvoordeel oplevert, ondanks het feit dat alle producten al tientallen jaren CFK-vrij zijn.
Vraag jezelf af of de claim belangrijk en relevant is voor deHet product. (Als een gloeilamp waterefficiëntievoordelen claimt, moet u achterdochtig zijn.)
Vergelijkingswinkel (en vraag het de concurrerende leveranciers). Als de claim onlogisch lijkt en losgekoppeld van het product, kan deze heel goed irrelevant zijn.
5. Minder van twee kwaden:
Dit zijn “groene” claims die misschien waar zijn binnen de productcategorie, maar die de consument dreigen af te leiden van de grotere milieueffecten van de categorie als geheel.
Voorbeelden zijn biologische sigaretten of “groene” insecticiden en herbiciden.
(Commerciële insecticiden en herbiciden zijn essentieel voor sommige landbouwtoepassingen. In die omstandigheden is het kiezen van de groenste optie essentieel. Insecticiden en pesticiden kunnen echter niet nodig zijn voor veel cosmetische toepassingen, zoals
als gazons.)
Een ander voorbeeld is een waterflesmerk voor eenmalig gebruik dat zijn duurzaamheidsinitiatieven promoot. De realiteit is dat het bijna altijd beter is om te wachten tot je bij kraanwater kunt. Zelfs verpakte of ingeblikte watermerken, hoewel duurzamer dan plastic waterflessen, hebben een negatieve invloed op het milieu door hun product te kopen, te bottelen en te vervoeren.
6. Fibbing:
Milieuclaims die gewoon niet waar zijn. Dit is zeldzaam, maar wanneer het gebeurt, omvat het vaak misbruik of verkeerde voorstelling van een certificering. Blijf koste wat het kost weg van dit soort merken.
