De meeste mensen die ik ontmoet houden echt van hun thuisland, net als de manier waarop we van onze familie houden. Thuis maakt deel uit van wie we zijn, wat misschien verklaart waarom de meeste mensen in de wereld (96,5 procent) in het land wonen waar ze zijn geboren.
Het aantal internationale migranten is relatief klein, ongeveer 3,5 procent van de wereldbevolking, volgens het World Migration Report 2020 van de VN. Dat zijn ongeveer 272 miljoen mensen, en de overgrote meerderheid verhuist om redenen die verband houden met werk, gezin en studie.
Maar 26 miljoen mensen zijn officieel aangewezen als vluchtelingen, zoals UNHCR in juni 2020 meldde, en nog eens 4,2 miljoen zijn asielzoekers die moeten voldoen aan de definitie van vluchteling om een legale status te krijgen in het land waar ze hun toevlucht zoeken.
Ik bied deze cijfers aan voor context. Het is niet gemakkelijk om het huis te verlaten, en de meeste mensen doen dat niet. Voor degenen die dat wel doen, in mijn ervaring als immigratieadvocaat, is het niet vanwege een gebrek aan liefde voor hun thuisland, maar eerder met een overvloed aan hoop op het creëren van een beter leven.
Iedereen die ik ken deelt hetzelfde verlangen om in een vrije samenleving te leven waar we ons veilig voelen en de kans hebben om te gedijen. Mensen dromen ervan om hard te mogen werken, om bij te kunnen dragen, om te helpen het soort omgeving te behouden waarin hun kinderen ook kunnen gedijen.
Helaas staan gastlanden steeds vijandiger tegenover immigranten in het algemeen en tegenover vluchtelingen en asielzoekers in het bijzonder.
De meest kwetsbare mensen in de wereld lijken op de een of andere manier het meest bedreigend omdat ze afkomstig zijn uit plaatsen die als aanzienlijk verschillend worden beschouwd – verschillende culturen, waarden, overtuigingen en gewoonten.
Emoties halen de cijfers en feiten in en je kunt niet redeneren met emoties. In wezen snijdt het migratievraagstuk direct aan de kern van wie we zijn.
Wie zijn wij dan? Ik merkte dat ik ongeveer vijf jaar geleden vroeg, gefrustreerd over de groeiende kloof, niet alleen tussen retoriek en realiteit rond migranten en vluchtelingen, maar ook tussen mensen die in onze samenleving leven.
Het voelen van zoveel polarisatie en vervreemding thuis zorgde ervoor dat ik me realiseerde dat dit niet alleen een immigratie- en vluchtelingenkwestie is, maar ook een vraag over het soort gemeenschap waar ik wil wonen.
Hoe overbruggen we de kloof? Hoe kunnen we in harmonie leven met mensen die we als anders ervaren? Hoe cultiveren we het soort gemeenschap waarin iedereen een gevoel van verbondenheid en waarde voelt, ongeacht waar ze vandaan komen of waarom?
Het blijkt dat mensen over de hele wereld hard werken om deze vragen te beantwoorden, creatieve manieren vinden om mensen samen te brengen om beter te begrijpen wie we zijn en wie we willen zijn (individueel en collectief), om elkaar te ondersteunen en om te genieten van de ruimtes waar onze reizen elkaar overlappen.
Soms moeten we onze aandacht afwenden van de krantenkoppen om te zien hoeveel goeds er echt in de wereld is. Dat is wat ik de afgelopen vijf jaar heb ontdekt toen ik door de Verenigde Staten en de wereld reisde om de manieren te verkennen waarop mensen migratie ervaren door middel van opzettelijk inclusieve gemeenschapsgesprekken.
We praten over cultuur en identiteit, geloof en spiritualiteit, eten en gastvrijheid, en al het andere dat vanzelf ontstaat.
Elk gesprek is uniek, maar één ding is consistent. Het delen van onze geleefde ervaringen en gevoelens – hoop en angsten – in gemengd gezelschap met oude bewoners en nieuwkomers, inclusief immigranten en vluchtelingen, daagt de verhalen uit die mensen over ons schrijven, wie ‘ons’ ook is.
Overal waar ik kom, ontmoet ik mensen die enthousiast zijn om lokale initiatieven te delen die nieuwkomers verwelkomen en ondersteunen.
Ik hou bijvoorbeeld van de Multiculturele Vluchtelingencoalitie in Austin, Texas, Eat Offbeat in New York City, Justice For Our Neighbors in Grand Rapids, Michigan en Welcoming America-initiatieven in de Verenigde Staten.
Toen Clarkston, Georgia een van de meest multiculturele vierkante mijlen in de VS werd vanwege de hervestiging van vluchtelingen, creëerden lokale bewoners Refuge Coffee Co. als een ontmoetingsplaats om koffie en cultuur te delen en elkaar te leren kennen. Ze brengen de gemeenschap samen om verschillende religieuze feestdagen te vieren met eten, dansen en kunst. Vrijwilligers gebruiken de ruimte om Engels en werkvaardigheden te leren aan hun nieuwe buren.
Toen ik daar was voor de jaarlijkse Refuge Coffee 5K, hoorde ik een hardloper vrolijk uitroepen: “De wereld zou zo kunnen zijn!” Een andere inwoner van Georgia zei dat hij niet van reizen houdt, dus hij waardeert het om de wereld te verkennen via zijn eigen gemeenschap.
Uiteindelijk voelt het ontmoeten van mensen waar ze zijn en het verbinden op hartniveau als de beste manier om het geloof in de mensheid te herstellen en hoop voor onze toekomst.
Zoiets eenvoudigs als een potluck-etentje biedt een leuke gelegenheid om meer mensen te betrekken bij gesprekken die vertrouwen en mededogen opwekken.
En er is maar één vonk nodig om de duisternis aan te steken. Een collectieve toewijding aan dit soort bruggen bouwen is precies wat ons naar een helderdere en meer rechtvaardige wereld zal trekken waar iedereen zich echt gezien en welkom voelt.
